Szubin jest niby tylko miasteczkiem w powiecie nakielskim, ale posiada w swych granicach aż 3 świątynie, oraz pozostałości zamku. Oto pierwsza część serii o Szubinie, czyli Kościół Św. Marcina.
Przy okazji pragnę podziękować Panu, który wpuścił mnie do środka i opowiedział trochę historii tej świątyni, może to przeczyta :). Tyle tytułem wstępu.
Dzieje już minione, czyli troszkę historii
Kościół został wybudowany w XV wieku, w stylu późnogotyckim. Powstał dzięki ufundowaniu przez miejscowego dziedzica Sędziwoja Pałuka. Prawdopodobnie jest to najstarszy ceglany kościół na Kujawach.
Świątynia jest orientowana, więcej na temat orientacji tutaj.
Wekiem XVI, a dokładniej w drugiej jego połowie dobudowana została kaplica Jagielońska, widoczna na powyższym zdjęciu jako biała przybudówka. Jagiellonowie mieli plany, aby być w tej kaplicy pochowanymi, ale im nie wyszło.
Kościół do całkiem niedawnych czasów posiadał ołtarze:
- św. Marcina;
- Przenajświętszej Trójcy;
- Matki Bożej;
- grobu pańskiego;
- św. Antoniego;
- św. Rocha (tego Rocha, którego św. źródełko opisałem tutaj)
Z opowieści człowieka, który mi otworzył kościół, wynika również, że jeden z ołtarzy został zabrany do innej świątyni w mieście.
Od swojego powstania kościół uległ dwóm pożarom, z czego drugi w 1840 roku zniszczył dach, sklepienie, a wnętrze uległo prawie całkowitemu wypaleniu. Zniszczenia zostały dwa lata później naprawione.
Z pożaru zdołano ocalić:
- Słynący łaskami obraz matki Bożej z XV w.;
- Obraz św. Marcina z XVII w.;
- Chcielnicę z XVI w.;
oraz kilka drewnianych figur m.in. aniołki stojące obecnie na głównym ołtarzu.
Kościół poświęcony został w 1842 roku (mimo swojego wieku nie został jeszcze konsekrowany), zaś 20 lat później stara gotycka wieża została zastąpiona nową wieżą wybudowaną w stylu gotyckim nadwiślańskim, wieżę tą możemy dzisiaj podziwiać.
W czasie wojny kościół, z resztą jak większość świątyn doznał niemałych zniszczeń. W I wś. Niemcy zabrały trzy dzwony z r. 1605, 1765 1767. Za podczas II wojny Niemcy zniszczyli zegar z 1867 roku, ponownie zabrali dzwony, a sam kościół zamienili na magazyn.
Na południowych murach, od zewnątrz zewnętrznych murach zachowały się znaki obyczaju religijnego, które został wyryty klingą szabel przez rycerstwo polskie ruszające na wojny z Krzyżakami i Pomarzanami.
Symbolicznie o architekturze
Budynek świątyni jedst murowany z cegły, wybudowany w układzie gotyckim. W prezbiterium przykuwa wzrok sklepienie krzyżowo-żebrowe. Jest to budowla murowana z cegły o układzie gotyckim. W prezbiterium zwraca uwagę gotyckie sklepienie krzyżowo – żebrowe. Pod sklepieniem, na belce tęczowej umieszczona jest rzeźba Grupy Ukrzyżowania.
W ołtarzu głównym widnieje obraz Maryi z Dzieciątkiem uratowany z pożaru w 1840 roku. Jest on zasłonięty barokowym obrazem św. Marcina z XVII wieku.
