Jadąc od strony Bydgoszczy do Biergłowskiego zamku warto zatrzymać się przy mającym 700 lat kościele w Bierzgłowie
700-letni kościół w Bierzgłowie, czyli historia
Świątynia powstała w po roku 1300, pierwsze pisane wzmianki o niej pochodzą z 1319 roku. Założona przez Krzyżaków, będąca pierwotnie pod wezwaniem św.Wawrzyńca, jest zaliczana do jednej z najstarszych budowli sakralnych na Ziemi Chełmińskiej. Obecnie od drugiej połowy XVII wieku, czyli roku 1670 świątynia jest p.w. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny.
W roku 1697 został zniszczony, odbudowano go staraniem okolicznych mieszkańców około 100 lat później.
Parafia podczas reformacji przeszła w ręce protestantów, by następnie powrócić pod panowanie katolików, lecz nie jako samodzielna parafia, a filia parafii w Łążynie. Rokiem 1789 na krótki okres znowu stała się parafią samodzielną, by w roku 1936 dekretem biskupa chełmińskiego Wojciecha Okoniewskiego już permanentnie stać się samodzielna.
Rokiem 1998 kościół w Bierzgłowie przeszedł przebudowę, podczas niej przebudowano prezbiterium, oraz zmieniono drewniany soborowy ołtarz na marmurowy. Odrestaurowano także ambony i wymieniono posadzkę na marmurową. W latach 1999-2001 dokonano konserwacji ołtarza głównego oraz bocznych.
Architektura
Świątynia jest dość prostą, gotycką budowlą, jest orientowany (jego prezbiterium jest skierowane na wschód). W przeważającej większości zbudowano go z ciosanych kamieni polnych, cegieł użyto dość oszczędnie, czyli tylko w portalach okiennych i szczytach.
Początkowo świątynia miała plan prostokąta, jest on trochę zakłócony przez dobudowaną w roku 1982 neogotycką kruchtę od południa.
Kościół przykryto dwuspadowym dachem, krótsze boki zwieńczono dwoma zdobionymi blendami schodkowymi szczytami. Z tych szczytów jeden jest oryginalny gotycki, drugi zaś jest neogotycki. Do wnętrza świątyni prowadzą dwa ostrołukowe i bogato profilowane portale, główny znajduje się w fasadzie, boczny jest wewnętrzny i przysłonięty już wspominaną przekształconą na zakrystię kruchtą.
Światło słoneczne wpada do wnętrza poprzez trzy ostrołucznie zwieńczone otwory okienne w południowej elewacji, oraz przez dwa mniejsze okienka w zachodnim szczycie. Wnętrze przykryte jest kolebkowym, kasetonowym stropem drewnianym.
