Dnia pewnego wyjechałem celem zwiedzenia pewnego dworu w środku lasu. Wyjechaszy w pełni szczęścia, bo dwór wydawał się dość ciekawy, i nawet były w nim resztki wyposarzenia, srogo się zawiodłem. Albowiem misja ta zakończyła się niepowodzeniem z powodu, iż wejście główne zabarykadowane było meblami, a wszelkie inne które znalazłem zakluczone, albo zabite dechami. Więc „podkuliwszy ogon” wracam do auta i ruszam w drogę powrotną. I tak sobie tą drogą jadąc spotykam taki ładny drewniany kościółek, więc trza doń wstąpić. Tak oto przejechanie 108 km w jedną stronę nabrało trochę sensu. Przy okazji wpadłem też na zamek w Gołańczy (będzie w niedalekiej przyszłości). Więc sumarycznie dzień ten można zaliczyć do tych pozytywnych.
Na początku kościół kalwiński
Rokiem 1626 Andrzej Rej (być może jest wnukiem tego Mikołaja Rejem, ale nie jestem pewien. Owszem na Wikipedii jest Andrzej Rej, syn Mikołaja, ale umarło mu się w 1601, oraz nie miał syna imieniem Andrzej, ale kilka źródeł twierdzi, iż wnukiem był) wpadł na pomysł założenia nowej wsi i nazwania jej Rejowiec. W samym jej centrum wybudował zbór dla świeżo przybyłych kalwinów z Brandenburgii. Wokół tego zboru zaczęły powstawać coraz to nowsze gospodarstwa. Można też domniemywać, iż na kalwinizm przeszła część polskiej szlachty. Nowo przybyli założyli też pierwszy w Rejowcu cmentarz, znajdował się on obok świątyni.
Wszystkim żyłoby się dalej cudownie, gdyby nie ci te wścipskie dzieciaki, znaczy się Szwedzi i ichni potop.
W roku 1656 kiedy nadszedł czas potopu szwedzkiego, kalwini którzy jawnie wspierali Szwedów musieli uciekać z Rejowca
Słówko o kalwinach
W wielkim skrócie kalwinizm jest jednym z wielu odłamów protestantyzmu, utworzony przez Jana Kalwina, od czego zresztą wzięła się nazwa całego odłamu.
Głównym elementem kalwinizmu jest twierdzenie, iż człowiek jest już z góry przeznaczony do zbawienia, lub też potępienia. I żadne jego działania na tej ziemi nie mają na to przeznaczenie wpływu. Kalwini też podobnie jak i inne protestanckie religie nie uznaje papieża i reszty hierarchii, odrzuca kult świętych i ich obrazów. Odrzuca także zakony i celibat księży, a ponadto uznaje tylko dwa sakramenty, czyli chrzest i eucharystię. Nakazuje też surowy tryb życia.
Kalwinów nie ma, pora na zmianę
Mija sporo lat w historii Rejowca gdy na ziemię te przybywają ewangelicy. Rokiem 1820 na miejscu poprzedniej świątyni zostaje postawiona nowa (lub też zostaje przebudowana stara). I to tę świątynię możemy dzisiaj podziwiać. Ten rok widnieje na chorągiewce na sygnaturce. Rokiem 1886 powstała pastorówka. W tym okresie Rejowiec liczył sobie 182 ewangelików, oraz 75 katolików, kiedy cała wieś liczyła 33 domy. Ewangelicy postawili sobie kolejny cmentarz przy wyjeździe do drogi Poznań-Skoki. Do dnia dzisiejszego znajdują się tam jego pozostałości. Ewangelicy pomieszkiwali na tych terenach do wybuchu II wojny światowej, która to dość znacznie zmieniła mapę Europy. Świątynia utraciła więc swych wyznawców, chwilę później przyszli kolejni.
Zmiana warty kolejna, teraz pora na katolików
Kiedy Ewangelicy „sobie poszli” miejscowa ludność polska i katolicka zaczyna starania o przejęcie kościółka w Rejowcu. 17 sierpnia 1947 roku zostaje on oficjalnie poświęcony jako świątynia pod wezwaniem Serca Jezusowego w Rejowcu — filialny kościół parafii w Dąbrówce. Świeżo poświęcony, pusty kościółek zostaje dość szybko wyposażony w barokowy ołtarz pochodzący z kolegiaty kruszwickiej, posągi św. Piotra i Pawła. Rokiem 1955 zdarto tynki odsłaniając stare modrzewiowe drewno, co dodało całej świątyni dużo uroku.
O samym budynku w skrócie
Kościół w Rejowcu jest budynkiem drewnianym, wykonanym z modrzewia, o konstrukcji zrębowej, oszalowanej na kamiennej podmurówce. Do świątyni wchodzimy poprzez kwadratową kruchtę, a na jej ścianach znajduje się trzynaście siedemnastowiecznych blaszanych tablic trumiennych. Przedstawiają one polską szlachtę wyznania kalwińskiego.
Nawę świątyni z trzech stron otacza wspierana sześcioma słupami drewniana empora. Warto tu wspomnieć, iż jest to ewenement w drewnianych kościołach. Wyposażenie natomiast jak wspominałem pochodzi między innymi z Kruszwicy, oraz Dąbrówki Kościelnej. Z Kruszwicy ołtarz, a z Dąbrówki rokokowe tabernakulum.
Galeria
