Historia cukrowni Żnin, po latach 70-tych. C.Żnin 2/2

Więc oto część druga historii żnińskiej cukrowni (nie czuję jak rymuję 🙂 ). Poprzednio skończyliśmy na roku 1950 kiedy to cukrownia przechodzi na własność państwa. Teraz zaczynamy w latach 70-tych i dochodzimy do końca historii cukrowni Żnin, kiedy staje się hotelem “Cukrownia Żnin”.
Jeśli zaś drogi czytelniku nie czytałeś pierwszej części, to zapraszam tutaj.

Kampania musi być krótsza

W latach 70-tych XX wieku starano się skrócić czas trwania kampanii cukrowniczej. W tym celu zmodernizowano i powymieniano urządzenia, zmechanizowano wiele etapów pracy, oraz sprowadzono jeszcze 70 wagoników do cukrowniczej kolejki. Cel zrealizowano, przyczyniło się to do poprawy warunków pracy, zwiększenia przerobu buraka, i większej ilości uzyskiwanego cukru z jednego buraka. Po tych ulepszeniach dobowy przerób krajanki buraczanej wynosił 1700 ton na dobę. W okresie tym cukrownia była największym pracodawcą w regionie, zatrudniają 800 pracowników w czasie kampanii.

Zbrodnia na polskim przemyśle

Po “upadku”komuny w Polsce i związanych z tym przekształceniach zakład radził sobie bardzo dobrze. Z racji bycia własnością skarbu państwa rokiem 2002 wszedła w skład Krajowej Spółki Cukrowniczej “Polski Cukier”. Spółka miała zadanie dostosować produkcję cukru w Polsce do potrzeb rynkowych. Spółka pomyślała, podumała i wyszło jej iż cukrownię Żnin trzeba zamknąć. Wybuchły liczne protesty, strajki, głodówki, nawet pewien robotnik wspiął się na szczyt komina celem protestu. Niestety nic to nie dało i władze KSC doprowadziły do zamknięcia cukrowni, decyzja zapadła 7 kwietnia 2004 roku. Cukrowni nie opuszczono jednak, a przechowywano w niej cukier z Kruszewa i melasę z Kruszwicy.

Kalendarium, czyli historia cukrowni Żnin latami

5 lipca 1893 – uchwała o budowie cukrowni jako spółki z ograniczoną odpowiedzialnością.
28 sierpnia 1893 – uchwała o budowie własnej kolejki wąskotorowej w kierunku Królikowa,
18 stycznia 1894 – przyłączenie terenu Cukrowni do gruntów Żnina,
15 października 1894 – rozpoczęcie pierwszej kampanii cukrowniczej
1922 – Zuckerfabrik staje się „Cukrownią Żnin z.o.o”
1930 – nowelizacja umowy spółki, uchwalenie statutu oraz zwiększenie kapitału zakładowego,
1938 – druga emisja akcji spółki,
2 lutego 1945 – inż. Zygmunta Kittela powraca na stanowisko dyrektora po oswobodzeniu Żnina spod niemieckiej okupacji.
27 października 1950 – Żnińska cukrownia przechodzi na własność skarbu państwa.
1971 – 1972 – zlikwidowano kolejkę cukrowniczą.
1995 – Cukrownia Żnin przekształcona do postaci jednoosobowej spółki Skarbu Państwa,
1996 – 51% akcji wniesionych zostało do Poznańsko-Pomorskiej Spółki Cukrowej.
2002 – cukrownia Żnin wchodzi w skład KSC „Polski Cukier”
2004 – zakończenie produkcji cukru
30 września 2015 – Grupa Arche S.A. kupiła Cukrownię Żnin.
2017 – rozpoczęła się modernizacja obiektu.
11 sierpnia 2017 – upadek komina cukrowni.
2020 – zakończenie prac renowacyjnych

Grupa Arche S.A kupuje Cukrownię Żnin, nowy rozdział historii.

Rokiem 2015 cukrownię Żnin kupuje grupa Arche S.A i następnie w roku 2017 rozpoczyna metamorfozę starej fabryki w obiekt konferencyjno-wypoczynkowo-gastronomiczny. Tym samym rokiem symbol cukrowni Żnin, 72-metrowy komin, na którym miał być taras widokowy uległ zniszczeniu przez nawałnicę, pozostał kikut o wysokości 35 metrów. Na ten komin wszedł pracownik w akcie protestu przeciw zamknięciu cukrowni, a żeby było weselej krzyczał do kolegów poniżej aby przynieśli mu papierosy i piwo, do niego chciał też dołączyć drugi kolega, ale wystraszył się wysokości.
Rokiem 2020 prace zostają zakończone i następuje otwarcie kompleksu. Znalazły się w nim m.in. zaaranżowany w XIX-wiecznych budynkach dawnej cukrowni hotel (Hotel Arche Cukrownia Żnin), spa, sala konferencyjna, kino w zbiorniku na melasę, lokalny browar i kręgielnia. W planach jest także muzeum cukrownictwa i basen w stylu pod berlińskiej tropikalnej wyspy.

To już koniec historii cukrowni Żnin, zobaczymy co przyszłość przyniesie

Teraz cukrownicze budynki cieszą ludzi jako hotel i centrum konferencyjno-rekreacyjne. I oby większość zabytkowych budynków spotykał taki los. A teraz galeria.